Vooraf

Jaren geleden speelden enkele mensen met het idee van een Heldje: een kruidenlikeur voor bodhisattva’s, op basis van kruisbessen, gedronken uit een zeer speciaal, zwaardvormig glaasje. Daarbij gingen zij ervan uit dat die ‘spirituele krijgers’ hierdoor – indien bewust toegepast – ongetwijfeld zouden worden bemoedigd in hun werk.

Dit idee was mede te danken aan de jaarlijkse Kagami Biraki, een nieuwjaarsviering binnen de aikido-traditie. In veel dojo’s wordt er bij deze gelegenheid, voorafgaand aan de eerste training van het nieuwe jaar, op de tatami een glaasje saké gedronken.

Het materiaal hier (en in een toekomstig boek) kan beschouwd worden als een digitale (of papieren) variant van zo’n Heldje. In de regel zijn mensen niet vies van inspiratie; het versterkt de beleving en bemoedigt ons om het dagelijks waarnemen en handelen goed te benutten. De ‘borrel’ in de titel verwijst specifiek naar het non-alcoholisch hartsserum van wijsheid en mededogen.

Wanneer we zo’n vijfentwintig eeuwen teruggaan in de tijd, kunnen we het India van Boeddha Shakyamuni bezoeken. In het noord-oosten ervan lag toentertijd het vorstendom Kosala, met als hoofdstad Sravasti. Daar hadden enkele weldoeners* twee parken ter beschikking gesteld aan Boeddha om er met zijn leerlingen te verblijven en te oefenen. Hij heeft er de laatste twintig jaar van zijn leven veel tijd doorgebracht.

Een van de activiteiten daar, zo stel ik me voor, was een wekelijkse, informele bijeenkomst op de zondagochtend, specifiek bedoeld voor nieuwe belangstellenden.
Dit hypothetisch gegeven diende dit project tot basis, als een eenvoudig didactisch model, gegoten in contemporaine condities: gesprekken, geput uit eigen ervaring en vermalen met oude, universele wijsheid.

Mogen alle Heldjes werkelijkheid worden.

Ad van Dun (Dharmoebe),
Heerlen.